Sandılar ki düştüm, kalkamam bir daha,
Kalbim kırık, sol yanım boş, susarım sonsuza.
Oysa bilmiyorlardı içimde bir fırtına var,
Ve ben susuyorsam, bu sadece öncesi kasırga.
Bir gün ağladım, evet... gizlice, sessizce,
Ama o gözyaşı değil, arınmışlığın teriydi gecede.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta