Yıkılmadım Şiiri - Aygül Zade

Sandılar ki düştüm, kalkamam bir daha,
Kalbim kırık, sol yanım boş, susarım sonsuza.
Oysa bilmiyorlardı içimde bir fırtına var,
Ve ben susuyorsam, bu sadece öncesi kasırga.

Bir gün ağladım, evet... gizlice, sessizce,
Ama o gözyaşı değil, arınmışlığın teriydi gecede.
Kırdılar beni, paramparça ettikleri yetmedi,
Bir de arkamdan güldüler... kalbim çok iyi ezberledi.

Ama ne oldu biliyor musun?
Ben düştüğüm yerden çiçek gibi yeniden büyüdüm.
Yaralarıma dokunmadım, sarmadım bile,
Çünkü acı bana güç verdi, ben onunla çözüm buldum dile.

Dizlerim kanadıysa, daha sağlam yürümeyi öğrendim,
Gözümden yaş aktıysa, daha keskin bakmayı sevdim.
Sustular bana, unutur sandılar,
Oysa ben sustuğum her anda daha da güçlendim.

“Onsuz yapamaz” dediler, yanıldılar!
“Bir daha sevemez” dediler, unuttular!
Ben bir kere düştüm, evet,
Ama düştüğüm yerden yıldız gibi parladım, ışıldadım.

Artık kimseye tutunmuyorum,
Yalnız yürüyorum ama dimdik duruyorum.
Çünkü öğrendim:
İnsan önce kendi olur, sonra başkasına yâr olur.

Kırılan kalbimi ben onardım gece gece,
Kendi kendime omuz oldum, ışık oldum karanlığa.
Artık kimseye “beni anla” demem,
Çünkü ben kendimi öyle bir anladım ki; başka kimse gerekmez.

Sana rağmen,
Sizi üzenlere rağmen,
Her şeye rağmen…
Ben kaldım ayakta!

Ve bugün buradayım,
Daha güçlü, daha sessiz ama daha gerçek.
Artık ne sevdana ihtiyacım var,
Ne de yalanlarına, ben kendime yeterim elbet.

Yıkılmadım, güçlendim…
Ve şimdi kalbim bana ait.
Dünya dönmeye devam ediyor,
Ben de dönüyorum… ama artık kendi eksenimde..... Şiir AygülZADE ✍🏻