Yıkılma Sakın Şiiri - Metin Bahri

Sen ki, yılları hüzne boğan hantal yaşlıları yıkamaktan yorgun
Evet, belki gözlerimiz hiç yanaşmadı aynı ateşe
Aramızdaki yıllar hiç buluşmadı aynı münakaşada
Ama o dur ki aklımdan sökülen her deyiş
Seni, illaki bulur bir meydan muharebesinde
Ortaya bir fırça fırlat gecenin şafağından
Semayı karalarken, renklere boğduğun kör fırçaları
Ve kolaçan ederken çehreni
Bir mızrak gibi yanaşsın ellerine
Tut ve savur yürek burkucu davalara

Kulaklarımı törpülerken verdiğim molalar
Beni, dilimle yoldaşlığa itiyor
Dilim ulaşamazken ruhuma döktüğüm şaraba
İdrak dahi edemezken
Bedenim, yeşeren sarhoşlarla çürüyor bile
Hayat, bir kavganın ortasında kalmış mülteci umutlar gibi
Sarsıldığımız her darbede biraz daha güçlenir
Tutun umut çalılarına ve göğsünden saçılan ışıkla aydınlansın günlerin
Bir bak gökyüzüne!
Avuçlarını açmış rahmet diliyor yıldızlar
Sanki her seferinde yalnızlıktan ölecekmiş gibi
Dağıt içindeki mahzun dalgaları ve boğul
Aldanma tenini okşayan tatlı sulara
Sakın incitmesin ruhunu saçılan mevsim rüzgarları
Kalk ve anlat!
Tabiki de yüreğimizdeki dertler besler bizi
Ama suladığımız her çiçek bahçemizi renklendirmez