Yıkılıyorum Anne Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Senin sessiz sedasız gidişine bir isyandı;
Senden sonra susmayı yeğledim.
Vedasız ayrılışına çocukça tepkimdi,
Kimselere veda etmeden ayrıldım bu şehirden.
Ellerinin kokusu sinmiş elbiselerim çantamda,
Bütün insanlara karşı derin bir kızgınlık içimde,
Ve çocuk bedenime hayli ağır gelen hasretinin yükü sırtımda,
Sessiz sedasız kimselerin ruhu bile duymadan
Su gibi akarak terk ettim şehrini.

Her anne çocuğunu sevdikçe,
Her çocuk annesine seslendikçe,
Dişlerimi damağıma gömdüm
Sıktım gözlerimi damlalar düştü,
Ürperdim; içimde ki çocuk üşüdü.

Dağılırsam belki toplamaya gelirsin sandım,
Aşkın kollarına düşersem bir yudum su getirirsin sandım,
Hep bir gün nasılsa gelirsin diye aldandım.
Kimseler toplayamadı beni,
Yandım ki bir ateşte rüzgar savurdu küllerimi.
Nerdeydin niye gelmedin?
Hani benim koruyucu meleğimdin?
Hani söz vermiştin her ağladığımda gözyaşımı silecektin,
Yalan söyledin.
Anneler yalan söyler mi?
İçimdeki çocuk bir daha güler mi?

Kim bilir ne güzel olurdu;
Bana “sevgilin var mı” diye sorman,
“OĞLUM ŞU KIZI SANA ALALIM” demen,
Ne hoşuma giderdi;
Her gördüğün kızı bana yakıştırman.
Sevgililerimi sormadın, hiçbir kızı bana yakıştırmadın.
Niye beni yalnız bıraktın?

Anlamıyorsun anne;
Sensiz gücüm yetmiyor hiçbir şeye,
Mutlu olamıyorum huzuru bulamıyorum,
Ne iş yapsam çok geçmeden batırıyorum,
Seni düşünmekten kendimi düşünemiyorum.
Kokunu özlüyorum hasretini çekiyorum,
Yıkılıyorum anne
Her gün biraz daha kayboluyorum.
Sen gelmezsen her şey yarım, tam olmayacak
Sen gelmezsen oğlun hayata doymayacak
Gelmezsen sen gibi beni de tansiyon alacak….