Yıkılış Şiiri - Feramuz Görel

Sokaklar sessizdi
İnsanlar durgun
Hepsi keder, hepsi hüzünlü
Belli felekten yemişler vurgun

İnsanlar imana susamıştı
Toprağın suya susadığı gibi
Kapkaranlık görünmüyor kuyunun dibi
Kiprikleri ıslanmış ağlıyor biri

Biri seslendi... ağla, ağla diyordu
Sözcükler boğazında düğümleniyordu
Sanki kendisi ağlıyormuş gibi
O da hüzünlü o da yaslıydı

Bir ana yavrusunun elinden tutmuştu
Ürkek tedirgindi
Biri çok içmiş yürüyemiyordu
Bir insandı, sormadım acaba kimdi

İnsanlar koşuşturmaktaydı bir yerlere
Ezan vakti gelmişti
Caminin kapısına yaklaştım cami boştu
Başımı kaldırdım karşımda meyhane

Meyhaneler dolmuş, herkes sarhoş olmuştu
Konuşmalar anlaşılmıyordu
Belli herkes bir hoş olmuştu
Ama insanlar, insanlar kahrolmuştu