Yıkıldım Şiiri - Bilal Dedeoğlu

YIKILDIM
İnsan yıkılmam dediği anlarda,
Kibrin dağlar kadar yüceliğinde,
Umut ve umutsuzluğun koyu karanlığında,
Yıkılıyor ve bitiyor!
Hayaller bitiyor.
Yaşama tutkusu bitiyor.
Anılar yıkılıyor.
Yeşeren tohumlar çürüyor.
Bir bir güvendiğin dağlar yıkılıyor.
Uğruna nefes tükettiğin dünya hiçleşiyor.
Yıkılmam diyordum ki yıkıldım.
Doğmamış çocuğa biçilen ölümle yıkıldım.
Hüznü de yaşamam derken,
Kalbimde dolup, gözlerimden boşalan yaşlarla yıkıldım.
İçimde dolup dolup büyüyen çığlıkla yıkıldım.
Ah be dünya sen nelere gebesin?
Sızım sızım sızlayan bir yara gibisin!
Tutkuların da boş, heyacanların da boş.
Gözümde bir hiçsin, ey dünya!
Yıkılmam diyenleri, yıkan dünya!
Mutsuzluğu mutluluğundan yüce dünya!
Gözümde gönlümde bir hiçsin, yıkıldın be dünya!