Yıkıldık Şiiri - Talha Özsarı

Teni acıtan soğukla örülü bir kış günü,
Başımıza yıkıldı anıların ardı önü.
Allah'ım bu ne çığlık bu nasıl bir acı feryad!
Takılabilir mi bu yakıcı duyguya bir ad.
Ayrıldı canlarımız deriden, kemikten, etten,
Yaşanan bir küçük parçaydı sanki kıyametten.
Yanıyor; annem, babam, kardeşim, yârim yanıyor,
Ağlamak dolmuş yürekler en içinden kanıyor.
Tonlarca betonun altında bir cehd ki amansız,
Mekanlar silik, saatler durmuş, hayat zamansız.
Evler,sütunlar, duvar değil yalnızca yıkılan,
Bu son kurşundu tertemiz hayallere sıkılan.
Cümlenin önünde ışığa kement attı zulüm,
Sustular; yakaladı bizi bu apansız ölüm.
Yerle bir oldu göz nuru beldeleri ülkemin,
Ya Rabbi, eyle bizi korktuklarımızdan emin.
Düşünce azizdi, bizler halisane akıldık
Vazgeçtik ondan işte asıl o zaman yıkıldık!
Olunca ucuz hesabı rahatsız eden sancı,
Sunuldu altın kadehle çarpık kader inancı!
Her daim beyninden komut gidiyorken ellere,
Nasıl yüklersin kendi menfur suçunu kadere?
Varken her nesnede Rahman'ın derin merhameti,
O değil haşa kullar kendi kendine zulmetti.
Yek vücud oldu belaya milletimin her ferdi,
Neyi var neyi yoksa mazlumun önüne serdi.
Dört bir yandan muhtaç olanlara hayırlar yağdı,
Bu günde bizi birlikte tutan işte bu bağdı.
Değil mi ki bu millet hayır azmiyle yaşardı,
Yine kötülüğün sesini kısmayı başardı.
Öte yandan da uyanık kalmak ile sınandık,
Her yardıma koşanı niyet-i halistir sandık.
Arka bahçede örülürse de zulmün oyası,
Gün gibi çıktı hırsızların meydana foyası!
Mazlumun malına uzanır eller hangi hakla,
Bazısının hiç ilgisi yokmuş meğer ahlakla..
İmtihan yalnızca yıkılan evlerde değildi,
Zulümlere göz yumanın vicdanı da eğildi!
Göçüğün altında insanlar canının derdinde,
Konuşmaktan utanmıyor hâlâ sıcak yerinde!
Neyse ki vardı da öne atılan birileri,
Yârdan, anadan, serden geçen iyilik erleri.
Onlar ki duvarları aşkları ile yardılar,
Üşüyen ruhları bizzat kollarıyla sardılar.
Kazın, betonu saf iyilik hıncı ile kazın;
Çıkarın altına sıkışmış ahlakı enkazın!