Yıkılan ümitlerle yürünmüyor şu lanet ol ...

Bir yol vardı hani,
Hani yürürdük ya,
Dualar ederdim içimden bitmesin diye,
Dudak altı gülümseyerek bakarken sana,
“Ne “ dercesine başını sallarken,
Dalgacı derdin,
“Ne geldi aklına gene ey dalgacı” diye sitem ederdin.
Benim derdim bitmesin di şu yol,
Bitmeden tutabilmek di elini umudum,
Sana dair umutlarımı sererdim durmadan yol kenarlarına,
Buğday başaklarıyla büyüsünler isterdim,
Yemyeşil,
Bereketli olsunlar,
Büyüsünler,
Büyüdükçe belki anlardın gözlerimden,
“Ne” diye sormazdın belki,
Belki de bir cesaret söylerdim sevdiğimi,
Ya da ansızın elini tutardım,
Ya da bir cesaret gelir de,
Öperdim.
Anlatabilirdim belki de,
Özlemlerim son bulurdu böylece.

Her defasında dudak altı gülümseyerek bakarken sana,
Bitmesin isterdim o lanet olası yol.

Yıllar sonra,
Dün,
Sensiz yürürken gene,
Hani o okul dönüşlerimiz gibi,
Yanımda sen varmış gibi düşlerken gene,
Ansızın,
Ardımdan gelen bir düğün alayı,
Bir gelin arabası,
Ve sen,
Gelinlik, başında taç ve sen,
Evet sen.

Seninle yürürken ne çabuk bitiyordu şu lanet olası yol,
Şimdilerde yürünmüyor,
Şimdilerde sonu gelmiyor,
Yalnız, yapayalnız.
Toz duman her yan,
Buğday başakları sessiz,
Sararmış,
Hep boynu bükük,
Sen de kokmuyorlar artık,
Şimdilerde yanmıyor ışıkları o lanet olası yolun,
Ya da sönmüşler,
Ya da söndürülmüşler,
Ya da ne bileyim işte,
Sensiz bir türlü sonu gelmiyor,
Sensiz yürünmüyor be, yürünmüyor,
Bu lanet olası yol.

15.05.2013. İst.