Yıkılan Kente Ağıt Şiiri - Şükrü Evran

Böceklerin canı yanar mı?
Bilmem.
Ama böcekler gibi ezilirim.
Yüreğime yüklenen,
Ağırlıklardan, ağırlığından, ağırlığımdan.

Yaralı kuşlar tekrar uçar mı?
Bilmem.
Ama ben hiç uçamadım.
Kaçamadım,
Onlardan, senden, benden.

Köpekler ağlar mı?
Bilmem.
Ama köpekler gibi ağlarım.
Gözlerim üşüyor, Dudaklarım titriyor,
Ağlarlar, ağlarsın, ağlarım

Gelecekte ne var?
Bilmem.
Ama geçmişe gidemiyoruz.
İç çekmelerden ciğerlerim yanar,
Keşkeler, keşkelerin, keşkelerim.

Dünya huzur bulur mu?
Bilmem.
Ama biz Büyüyünce ölenleriz,
Erken tükenenler
Yaşamıyorlar, yaşamıyorsun, yaşamıyorum.

Yolların kapanmadığı kışlar var mı?
Bilmem.
Ama bir daha açılmayacak yüreklerimiz.
Hayal kırıklıkları batıyor,
Yüreklere, yüreğine, yüreğime.

Bir gün yine çocuk olur muyuz?
Bilmem.
Ama artık çocuklar ölmesin.
Kemale erenler öne çıkınca kucaklaşacağız,
Sevmeliler, sevmelisin, sevmeliyim.

Bu şehir yine yıkılır mı?
Bilmem.
Ama harabeler eser değil,
Yüzümüze kinle bakıyorlar,
Zavallılar, zavallılarınız, zavallılarımız

Harabelerde oynayan kız ne olacak?
Bilmem,.
Ama “diri diri gömülen kıza sorulduğunda” hesabı sorulacak.
Havva’nın, Adem’in evlatları
Çocukları, çocuklarınız, çocuklarımız