Yıkılan Hayallerim… Şiiri - Şamil Tunçay

Bambaşka bir alemdeyim.
Her tarafım yemyeşil
Etrafımda dolu güller
Üstünde sevda şakırdayan bülbüller
Ve bülbüllere eşlik eden rengarenk kelebekler
Yürüyorum
Güzelliklere doğru
Yok olmuş sanki bütün dertler
Uzak kalmış bizden bütün kederler
Hayret…!
Hayret olan şey burada insan göremiyorum
Her şey çok ama insan yok…
Bu güzelliklerin sırrını çözmek üzereyim sanki
İnsanların olmadığı, kirletmediği bir yer…
Burada aşk ve sevda denilen acı şeyler yok
İnsan kahrolup yanmıyor gidenlerin ardından
İnsan karalara bağlamıyor gecesini gündüzünü
Bir sevgili için yerden yere vurmuyor gururunu
Velhasıl arkadaş
Kimse edemiyor burada ayrılığın, acının sözünü
İnsan burada güzelliklerle açıyor gözünü
Bu yaşadığım ve daha yaşadığıma inanmadığım yerde dolaşırken
Arkamdan bir ses duyuyorum
Kalbim acıyla kanarken
Birden dönüp arkama bakıyorum
Yabancı gelmemişti bu ses bana yanılmamıştım
Beni güler yüzle karşılayan sendin
Birden ben benim benliğimi senin sensizliğinle kaybettiğim o günü düşündüm
Nasıl oluyor da şimdi sen o günün ardından karşımdasın
İnanmak istemiyorum o şaşkınlık esnasında
Ama gerçekten sensin yıkılmış gibisin
Bana ellerini açarak gel diyen
İstemesem de sevincimden uçacak gibiyim
O anda yaklaştığımda sana ellerini tutmak için
Birden anamın ‘’Kalk oğlum geç kaldın; ,
‘’Artık yeter bu kadar yattığın’’ demesiyle irkildim.
Vay be nasılda yıkılmıştı yine hayallerim.
Birden o güzellikleriyle birlikte nasıl da seni kaybetmiştim.
Kızdım önce kendime seni gördüğüm için
Sonra kızdım anneme seni benden ayırdığı için
Annemin bana bakan o şaşkın gözlerinden anladım ki
Rüya görmüşüm yine
Yine kızdım bir sana bir de bizi kavuşturmayan kaderime…20.05.2001