Yıkık Şehir Şiiri - Serkan Çardaklı

Maraş’ın sesi hâlâ kulaklarımda çınlıyor.
Burada sokaklar yabancı, taşlar soğuk,
Her adımda kendi gölgemle yalnızım.

Ölenler…
Sevdiğim insanlar, elleri ellerimdeyken
Birden yokluğa savruldular,
Ve şehir, onların sessizliğiyle dondu.

Rüzgâr fısıldıyor adlarını,
Duvarlar çatlaklarından gözyaşı süzüyor,
Ve ben, her yıkık binada
Onların hatırasıyla sarmaş dolaş oluyorum.

Deprem, yalnızlığın öğretmeni,
Her kırık taş bana direnmeyi,
Her çatlak sabrı,
Ve her sessizlik umudu gösteriyor…

Belki de yıkılan sadece binalar değil,
Benim eski benliğim,
Ve kaybettiklerimin ardında bıraktığı boşluk.
Ama gölgeler arasında, taşların altında,
Hâlâ bir ışık var—
Onların hatırası,
Ve kendi yeniden doğuşum