Yıkık Şehir Şiiri - Ömer Burak İnan

Duvardaki saat güneşi
Kitaplarım hayallerimi
Tavandaki demir çubuk ölümü
Üstümdeki yorgan kefeni hatırlatır bana

Sarılmışım o kefene beni kurtarsın diye
Ateşim çıkmış yatarım
Hastalığım kudurmuş şimdi
Durmadan, acımadan saldırır

Dışarıdan ağlama sesleri gelir
Ağır bir kan korkusuyla birlikte
Kitaplığımda ölmüş bir adam
Gözleriyle gülümser

Kapının arasından ışık sızar odaya
Sırtımdaki ter damlaları parlar
Yansırlar bedenimden düşüncelerim körleşir
Aklım karışık boşluğa düşerim

Uyurum uyuyamam
Hayaller görürüm gözlerim kapanınca
Kabuslar görürüm uyanınca
Dünden kalma çığlıklarımı duyarım

Yukarıda camlar şıngırdar
Ellerimden gözyaşları
Ayak basılmamış topraklara damlar
Tek vücut olmuş sarsılırım

Cızırtı hep cızırtı
Yanı başımdaki radyo durmadan bu sesi yapar
Arada boğuk sesiyle bir adam
Sen sus adam cızırtılar konuşur

Tavan kahverengi, siyah ve sarı noktalı
Tıpkı bizi bombalayanların yürekleri gibi
Ufacık bir leke yok yıkanmış zihinlerinde
Onlarda oturur doğuşumu bekler

Her gülle odamı beşik gibi sallar
Acı feryatlar ninnilerim olur
Şefkatli tozlar üstümü örter
Sıcak yatağımda derin bir uykuya dalarım