Yıkık köy Şiiri - Muhittin Laçin

YIKIK KÖY NİSAN, 2011,

Bir zamanlar seksen haneydi bu köy
Sığmazdık daracık sokaklarına
Şimdi çeşmeler bom boş avlular ıssız
Göçmen kuşlara karıştık
Savrulduk dört biryana
Tarlalar kotan sız kırlar koyunsuz
Kırk atlıyla gelirdi düğünlerimiz güle oynaya
Fes giyerdi göveğimiz
Al duvaklıydı gelinlerimiz

Misafir inmiyor artık hasırlı konaklara
Anılarda erimiş ıssızlığın koynunda
Yadırgama şairim yaz hele yaz
İçim acıyor benim hüzünlendim
İçli bir türkü iniyor dudaklarıma
Yüzüme bakma sakın çünkü doldu gözlerim
Bir bu yıkı köyü yaz
Birde bana bakmadan beni
Al sana bir hikâye bana bir masal lazım
Issız yaylaya çoban şu dağa çakal lazım

Bahar leyleklerle beraber gelirdi bu köye
Şimdi ne yarım asırlık kavak yerinde
Nede sarı gagalı leylek
Kırk yıldır tığ görmemiş
Sapsız samansız harman
Kuzu sesi gelmiyor ağıllarından
Çayırlar atsız
Bir değirmen varidi
Şu tepenin böğründe
Su sesine karışırdı türkülerimiz
İsli lambalarda biterdi uzun yaz akşamları
Hikâyeleriyle uyurduk ninelerimizin
Duygularımızı dinlerdi o narin yaprakları
İşte işte bak Şu söğüdün gölgesiydi yerimiz
Sormaya utanıyorum azizim bağışla
Niye sokaklar tenha neden haneler yıkık
Bu köye bir şeyler yaz Şu hal misal lazım
Bana yarım nasihat sana bir sual lazım

Dört sürü inerdi bu köye
Gördüğün yamaçlardan
Toz dumanın içinde çabanın ardı sıra
Talim yapardı sığırcıklar
Bölük bölük semalarında
Turnaların ötüşüyle uyanırdık
Kurumlu evlerimizde
Önce şu dağın gölgesi inerdi sessizce üstümüze
Sonra Reçber in ’ayak sesi oraklar omuzlarda
Gördün işte her şey ortada
Bostan kabak sız yonca Tırpan sız
İşte su içtiğim çeşme şu
Bu yıkık evde geçti benim çocukluğum
Sen yine de yaz arkadaş gördüklerini bir bir
Şu virane köy benim amma
Yaz yaz bu acı hikâye senin
Sözüm ona bu köyden giden geri gelmedi
Sızlanmama aldanma
O vefasızların biride benim
Yaz sen üstadım yine yaz bize hasbihal lazım
Bu köyü anlatmaya sofuya sakal lazım

Muhittin LAÇİN