Yıkık Dökük Şiiri - Hakan Kahramanoğlu

Son muydu gülüşlerim?
Ya da son mu buldu hayallerim?
Ne yediğinden tat ne içtiğinden zevk,
Yaşanmıyor, kimsesiz sin artık,
Ne kadar zor bir bilebilsen,
Anlatsam anlamazsın, yalnız yaşayanlar bilir o duyguyu...
Sanki bir daha gökyüzü aydınlanmayacak,
Gece karanlığı gibi bir his sürekli yer bitirir insanı.
Bir umut arıyor yüreğinde ki yarasıyla,
Bulamayacağını bile bile umut taşıyor yaralı yüreğinde,
Ama iz bıraktı bir kere acısı geçmiyor.

İşe güce sarılıyor insan,
Sahte gülücükler dağıtıyor sahte göründüğünü bilmesine rağmen,
Allah'a yakarıyor, bitsin diye haykırıyor.
Ama iz bıraktı bir kere acısı geçmiyor.

Kayıp Şair...