Kar yağıyor toprak damlarımıza,
Penceremiz de buğulandı yine.
Har umutlar dolarken renksiz odamıza,
Bir çocuk bakıyordu gökyüzüne.
Gözleri kapalı, kolları açık,
Karlar düşüyor ellerine.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta