Yıkık Şiiri - Ferman Sızlanan

Kar yağıyor toprak damlarımıza,
Penceremiz de buğulandı yine.
Har umutlar dolarken renksiz odamıza,
Bir çocuk bakıyordu gökyüzüne.
Gözleri kapalı, kolları açık,
Karlar düşüyor ellerine.

Bin yıllık özlem,
Bin yıllık kış.

Bu günler de geçer mi dersin?
Yüreğimizde kızıl kor,
Üstümüzde bir avuç sin,
Belki yeniden bile seversin.
Zor...

Bin yıllık özlem,
Bin yıllık pişmanlık.

Gün ağarıyor aydınlık dünyamıza,
Gözlerimiz de bulutlandı yine.
Kah soğuyor bedenim sonsuza,
Kah varıyor en sıcak mazine.

Bin yıllık ben.
Bin yıllık yıkık...