Yıkık Şiiri - Dinçer Yurttaş

sözcüklerim paslı , çünkü ben bunları bir çarmıhtan söktüm
annesinin kucağında soğuyan bir bedenden.
kan sızıyordu yaralarından, soluk bir karanfil gibi
ve dedi ki annesi
“bir karanlıkta yaşar kardeşinden nefret eden ”

sözcüklerim kör, çünkü Yusuf çıkamadı o kuyudan
ağladı kardeşlerinin günahları için
ve içtik biz de kana kana o kuyunun suyundan .

sözcüklerim korkak; çünkü ben de sığındım denizin ortasına.
sustum dilimi bağlayarak
bekledim fırtınanın dinmesini, göğün maviye ermesini.
döndüm sonra bir fırtınadan arta kalarak
ve ne yazık
artık kentler de düşler de yıkık….