Yiğit Ve Mert Babam

Eyvallah etmezdi babam hiçbir şerefsize,
Yardım etmeyi şiar edinmişti garibana,evsize.
Sevgiyle,şefkat ve merhametle sıvazlardı başları,
Zalimin zalimliğini ise mertçe vururdu yüze.

Kazmazdı hiç kimseye arkasından kuyu,
Arkadaşını yarı yolda bırakma diye yoktu huyu.
Yoksulluk ve fakirlik onun soyadıydı sanki,
Damarındaki kanı mert ve asil ama sertti suyu.

Kimsenin namusuna bakmazdı kem gözle,
Mahcup ederdi habis ruhlu insanı güzel sözle.
Açmazdı rasgele yaşadıklarını ona buna,
Dağlardı yaralarını sevgi mangalındaki közle.

Helal çalışır,helal kazanır,eksilmezdi alnından ter,
Yetmiş sekiz yaşında ama azalmamış gözündeki fer.
İnsanlıktan nasibini almayanları gördükçe,
Canı gönülden ister ki alsın bağrına sıksın onları yer.

Gücü kuvveti yetmemiş zalimlere, olmuş muhacir
Haktan yana olan her insan, babamın bu haline acır.
Envai türlü zorluklarla kazandığı bereketli topraklar,
Bırakıldı yıllarca nadasa yufka yüreği ha bire sancır.

Zalimler birer,birer duçar oldu musibet ve belalara,
Geberdiklerinde, mezarları dönüştü helalara,
Diyordu babam “alma mazlumun ahını çıkar aheste,aheste”
Sarıldılar dört elle hayvani hayatlarında vaveylalara,

Çok uykusuz geçti babamın, uzun kış geceleri,
Yaşadıkları andırıyordu, çözülmesi zor bilmeceleri.
Kalmadı bedeninde, taşın suyunu çıkaracak kuvveti,
Ama düşmezdi ağzından gerçek mertliğin heceleri.

Binlerce insanın tanıdığı iken,olduk birden bire yabancı,
Eksilmedi hiçbir zaman, kötülük bilmeyen yüreğinde sancı.
“Üzülmeyin derdi, herkes yaptığının hesabını verecek”
Bu fani dünya uçsuz bucaksız bir handır bizler ise hancı.

Gözü pek o mükemmel yüreği sanki çataldı,
Yaşama şevki helal kazandığı topraklarda kaldı.
Babacığıma haksız yerine zulüm edenler,
Çok geçmeden bir adı da Adil olan Allah’ından buldu.
07/03/2007