Su akar da yolunu bulmaz,
Akacak kan damarda durur.
Ve güle acıda verir haz,
Bela arayan elbet bulur.
Bana derler ki düşünme sen bu kadar,yapma bize felsefe.
Oysa hakkınca düşünmektir insan için en asil mertebe.
Muhakkak erdem , gerçeği aramaya cesaret edenlerin.
Utanmadan birde bana deli bu diyor, bak hele merkebe.
Birbirinden doğar güç ve giz.
Güç ,babayani ama hissiz.
Giz , sürrealist künde eskiz.
Bunlara kafa yormayın siz.
Güzellik anlamak istediğim yegane unsur,
Kiminde simetrikken, kiminde nazenin kusur.
Bugüne kadar gördüğüm bilmem kaç yüz bin küsur,
Yüzlerden en güzeli, senin eşsiz yüzün annem.
Ben bir hiçim.
İnsan, hiçin hep olduğunu hiç düşünmedi.
Bunu hep düşünürüm.
Tıpkı hiç düşünmediğin gibi..
Sana biraz baktığımda ,dağılıyor kalbimdeki pus.
Sen ki en çirkin bataklıkta yetişen ,en güzel lotus.
Ruhum sıkıldı kaptım cesedimi çıktım dışarı,
Bıraktım kendimi yollara, aşağı ve yukarı.
Kaldırımla sevişirken gözüm ilişti sağıma,
Betonların arasında cennet, yeşil mezarlığa.
Sonra soluma bakıverdim ,her yer beton ve isyan !
Merak ettim acep, ölünce mi kıymetlenir insan ?
Ömrüm bahçe ,bense bir bahçivan.
Geçen her gün , diktiğim bir fidan.
Bahçem yanmış, yok mu söndürecek ?
Alev sönse, ömrüm sönmeyecek.
Çözüm yoktur halime,
Elim acılar çektim.
Çözdüm zorca bilmece,
Acaba bende kimim?
Derler acıdan tatlı,
Bilirim gül güzeldir.
Kalbim tuz buz,
Hissizliğim hissini arıyormuş.
Yokluğun varlığına delil iken,
Sana çıkan yollar neden hep diken ?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!