Destanları yazan adam,
Tuzakları bozan adam.
Delikanlı gezen adam,
Yiğit adam Ozan Arif.
Bayrak, ezan, Kur’an dedi,
”Vatan aşkı iman” dedi,
“Ata yurdum turan.” dedi,
Yiğit adam Ozan Arif.
Elinde hep sazı vardı,
Yüreğinde sızı vardı,
Alperen’e sözü vardı,
Yiğit adam Ozan Arif.
Hapislerde zulüm gördü,
“Düşmez kalkmaz Allah” derdi.
Zalimlere hesap sordu,
Yiğit adam Ozan Arif
Bozmadı hiç duruşunu,
Mızrabını vuruşunu,
Savunurdu görüşünü,
Yiğit adam Ozan Arif.
Gönüldaşı hayli çoktu,
Boş laflara karnı toktu.
Eyvallahı asla yoktu,
Yiğit adam Ozan Arif.
Namertlere vermez aman,
Gözü kara, pek de yaman,
Hedefteydi çoğu zaman,
Yiğit adam Ozan Arif.
Arif idi, şirin idi,
Tarifleri derin idi,
Yoldaşlara serin idi,
Yiğit adam Ozan Arif.
Şeyranî’nin boyu, soyu,
Oğuzların Kınık Boyu.
Rahmetlinin sertti huyu,
Yiğit adam Ozan Arif.
Ankara, 13 Şubat 2021
Kayıt Tarihi : 13.2.2024 22:24:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!