Yiğit Adam Şiiri - Erhan Turan

Bir adam tanıdım, çok uzun zaman önce...
Herhangi bir ayın, herhangi bir gününde,
Gözü pek, yüreği mert,
Allah’tan başka hiçbir şeye eyvallahı olmayan,
Yiğit bir adam...
Bu ülkenin herhangi bir şehrinden gelen,
Adı da kendi gibi yiğitti zaten...
Yılmaz, yıkılmaz bir duruşla,
Hep karşı durdu haksızlığın karşısında.
Ve yoldaş oldu, pes etmeden mazlumun yanında.
Bir de sevdiği bir kadın vardı, Neriman adında.
Ne zaman konu oraya gelse, durup uzaklara dalardı o anda...
Bir yiğit tanıdım bu ülkenin herhangi bir şehrinden gelen...
Sevgi çiçeklerini yüreğinde büyüten,
Bir kelebek kadar masum, ama bir aslan gibi kükreyen...
Biraz asi ruhluydu ama adamdı harbiden.
Adı da kendi gibi Yiğit’ti zaten...
Aniden serseri bir kurşun sesi, gecenin kör karanlığında,
Neriman’ın evinin tam da köşe başında,
Ben vuruldum sanki...

Sanki o kurşun beni bulmuş gibi o an her yer acının çığ-
lığında.

Ben gördüm o kör kurşunu, Yiğit’in kalbinin tam ortasında.
Gecenin kör karanlığında,
Neriman’ın evinin tam da köşe başında...
Oysa çekip gidecekti buralardan.
Her şeyi geride bırakacaktı, ardına bakmadan.
Gitmeyecekti, belliydi, Neriman’ı da yanına almadan...
Yere yığıldı koca beden,
Son nefesini vermişti bile daha gözleri kapanmadan.
Evlendi sonra Neriman,
Çocukları oldu zengin bir adamdan.
Yarım bir ukde kaldı bana o yiğit adamdan.
Görüyor mudur acaba her şeyi ta uzaklardan?
Bir yiğit tanıdım bu ülkenin herhangi bir şehrinden gelen.
Ve zamansız ve kalleşçe buralardan göçüp giden...
Sevdiği kadını buralardan alıp gidemeden...
Ve o kalleş kurşunun nereden geldiğini bilemeden.
Adı da kendi gibi Yiğit’ti zaten...