Yiğit Şiiri - Abdulrızak Kılıç

bir yiğit
yorgun
bedeni
ruhu

azat olmuş
kölelikten özgürlüğe

henüz yirmi ikisinde
üç çocuğu
âşığı
ufak tebessüme aç
gül tenli gün eşi

gül bir yiğit
barışa sevdalı
karış karış insan
tepeden tırnağa
evrensel lisan

inancı gül
tacı tahtı kül
cenneti işgal
cehennemi lâl
ak gökte karabulut
ülkesi koca bir tabut
omuzlamış
el vermiş
sır vermemiş
dişleri kenetli
alnında pıhtılaşmış
ay-dın-lık-lar
önünde arkasında sahipsiz yıllar

gül yiğit
gül ki
bahçeler içinde
kardeşlikler elinde
göbeğin kesilmiş senin

ansızın vurdular
ansızın geçip durdular
akrep yarasa çıyan yürekli
yüreksiz adamlar
yürekli karşısına

vurdular onu
yirmi ikisinin
tam kırk sekiz yerinden

nankörün itin biri
ekmeğini yediği
insanımsın canım dediği
güpegündüz
sokaklar ortasında

çığlık çığlığa bir siren
duygular
yaralar
sızılar

paramparça aldı onu
çığlık çığlığa
yollar
yıllar
göçler
parça parça aldı onu
ölmedi
yüzlerce dul
binlerce yetimdi

şanslıydı
obası yurdu
çocukları
yersiz yurtsuz
sürgünler içinde
gün veren gül eşi

küller içindeydi yiğit
yiğitçe affeyledi
yaşadı
kar boran yüreğiyle
güneşlerle baharlarla
ve kanayan onca yarayla
kahpeliklere bacım
kalleşliklere arkadaşım
geç buyur
geç otur baş köşelerede dedi