Yığıldım… Şiiri - Bedrettin Naim Arslan

Seyreyle gönlümü viran eyledin
İzini sürdüğüm yere yığıldım
Susadım aşkına, serap eyledin
Sineme vurduğun yere yığıldım

Bazen gecem oldun bazen gündüzüm
Seninle şenlendi baharım güzüm
Ezelde yazılmış alnıma yazım
Beni ilk bulduğun yere yığıldım.

Tanrı dağı kadar yüreği verdim
Ot bitmeyen yerden sana gül derdim
Sevda şehri kurdum başına ser dim
Tahtını kurduğun yere yığıldım

Sokaklar yatağım gökyüzü yorgan
Yanıyorum yine ah içim sorsan
Yürürken vuslata üstümde dursan
Halimi sorduğun yere yığıldım.

Bazen çağlayanım nehir gözlümsün
Yüce Hakk katında bilki sözlümsün
Açmayan goca gül bazen nazlımsın
Sevdamı kardığın yere yığıldım.

Sazlarda söyledim, andım adını
Semada melekler yapsın yadını
Billahi sevmedim böyle kadını
Sıkıca sardığın yere yığıldım

El ele denir ya, olsun isterim
Şahlansın savrulsun sana hislerim
Ben böyle sevdayı böyle beslerim
Kalbimi yardığın yere yığıldım.

Sonunda vuslatım bir karış toprak
Sevenin öldüyse sadece dön bak
Üstüme Fatiha bir de gül bırak
Gönlünü verdiğin yere yığıldım.

Naim’im velhasıl sözün sonunda
Olmayı isterdin belki yanında
Bırak orda kalsın zaten kanında
Gül iken derdiğin yere yığıldım…

Bedrettin Naim ARSLAN
11/01/2012 - 02.00