Yiğidime Ağıt Şiiri - Sumeyye Öztürk

Gecenin kör karanlığında
Titredi gökyüzü sessizce.
Bir kuş öttü çatıda,
Baykuş muydu, yoksa ölümün habercisi mi — bilinmez.
Ama anladı ana yüreği,
Düştü içine tarif edemediği bir sızı,
Bir yangın…
Ateş düştü yüreğe,
O an anladı:
Bir can kopmuştu dalından.

Gün doğmadan geldi haber,
Henüz uykudayken şehir,
Henüz dua okunmadan sabaha,
Yedi bıçakla vurdular bir yiğidi.
Düşmedi yere hemen,
İşaret parmağı havadaydı,
Sanki “Ben Allah’a emanetim” der gibiydi
Son nefesinde bile...

Ocaklara düştü yangın,
Dumanı sardı sokakları,
Anaların feryadı göğe yükseldi,
Ağıtlar yakıldı günlerce,
Küllenmedi ateş,
Sönmedi yüreklerdeki is...

Geride bir yetim kaldı,
Öksüz bakışlarla doldu evin duvarları.
Zalimler girdiler içeri,
Ellerinde kan,
Ama gözlerinde ne pişmanlık,
Ne de bir damla insanlık.

Azrail gelmedi ona,
Azrail olamazdı böyle kalleş,
Onu alan,
Bir zamanlar sofranda oturan,
Sırtını yasladıklarıydı..

Küçüktüm o zamanlar,
Ama gözümün önünde her şey:
Aslan gibi bir adamdı,
Sözünün eri,
Evin direği,
Kardeşin yoldaşı,
Babasının duasıydı.

Yüreğine düşmüştü bir aşk,
Öyle saf, öyle derin...
Bir çocuk gülümsemesiydi gözlerinde,
Sevdi,
Hem de ömrünü koyarcasına önüne.
Baba oldu çocuklarına,
Yuva kurdu,
Dünyayı dar etti karanlığa,
Sevdiğinin elinden tuttu,
Çekip aldı dipsiz kuyudan.

Ama nereden bilsin,
Yâr sandığının
İteceğini bir başka karanlığa?
Kalbini koydu avucuna,
Kıymet bilmeyene...
Ve işte öyle yediler yiğidi,
Tükettikçe tükettirdiler.

En son yüzünde bir tebessüm kaldı,
Bir gülümseme,
Belki bir dua,
Belki de çocuklarının hayaliyle dolu son bir bakış.
Toprak atıldı üstüne zamanı gelmeden,
Sanki dünya utanır gibi bu vefasızlıktan.

Nasıl kıydılar..
Sen gibi bir yiğide?
Ne geçti elinize?
Yetim mi sevindirdiniz,
Yoksa ev mi yıktınız?

Yüreğimizde hâlâ yandın,
Her hatırada,
Her boşlukta,
Her dua aralığında ismin var.

Cennet olsun mekanın be Yiğidim,
Biz seni unutmadık.
Düşürdükleri ateş sönmesin içlerinde,
O yangın yakar yakalarını bir bir.
Sen Rahman’a yürüdün,
Ardında bir efsane bıraktın
Ve hiç büyümeyen bir özlem...