Yiğidim Şiiri - İsmail Uysal

Boşa kürek çekme, yiğidim boşa
Yelkeni rüzgâra salıver gitsin!
Evliya mısın sen, veli mi, haşa!
Postunu, pazardan alıver gitsin!

Cebin dolsun yeter kalbin dolmasın
Ruhun kararmış ne, yüzün solmasın
Neme lazım yönün belli olmasın
Aman ha ortada kalıver gitsin!

Kimin umurunda adalet, vefa
Hakkaniyet çoktan sürüldü rafa
Türlü türlü renkler, hepsi bir kafa
Sen de onlar gibi oluver gitsin!

Saman altından su yürüten mahir
Suya karışan çöp göründü zahir
Ben Nef'i değilim ne de sen Tahir
Manayı batında buluver gitsin

Yiğidim, mert esen fırtına dindi
Namerdin gölgesi kalbine sindi
İmamın ardında saf tut ikindi
Cumayı evinde kılıver gitsin

Kime zindan kime cennet dört duvar
Göğün kıymetini bilir mi davar
Artık alnı kaşka münafık mı var
Gördüğün güruha dalıver gitsin

Bu ne menem ağız bu ne menem dil
İt istiyor diye çökmez koca fil
Nefes alıp vermek yaşamak değil
Yiğidim utançtan, ölüver gitsin!

Küheylana semer vurdu buyurgan
Utanır darında asılı urgan
İsmail boşuna bu feryat figan
Arzın bu haline gülüver gitsin