Yetr ki Sen İste. Şiiri - Yıldırım Doğmuş

Dağın da esen yelin
Yaylan da serin gölün
Candan konuşan dilin
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Dikenli bahçende gülün
Aşk kafesinde bülbülün
Ateşinle yanmış kulun
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Yedi kat arşa çıkanın
Yağmur olup yine düşenin
Miski amber olup tene sinenin
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Çölde konakladığın Vahan
İçine çektiğin havan
Ömrüne ömründen katan
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Hem gündüzün hem gecen
Senin için candan geçen
Yerine acılarını çeken
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

İnce belinde kemer
Geceni aydınlatan kamer
Güzel günlerine Seher
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Sevincine ortak olup coşanın
Yorulduğunda koşanın
Yoluna baş koyanın
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Yaşamında bitmeyen ahenk
Hayatında ki en güzel renk
Saçında ki yaldız çelenk
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Elin kolun kanadın
Bin bir bereketli bağın
Daima tüten ocağın
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Bahçende bindiğin salıncak
Zor gününde koştuğun sığınak
Sana sevgi dolu kucak
ben olayım
Yeter ki sen iste gülüm

Kurumuş dalında yeşeren yaprak
Kelebekler gibi ışığına kanacak
Mezarını örten sımsıcak toprak
ben olayım
Yeter ki sen iste GÜLÜM...

10/11/2014