Yetmiyor artik Şiiri - Meryem Keskin

Yine sonbahar. yine yalnızlık. yine sensizlik:
Kaç sonbahar girdi aramıza saydın mı?
Kaç kez bahara uyandı ağaçlar.
Kurumuş dallarında meyve sundular:
Kaç kez yavrusunu büyütüp.
Yuvadan uçurdu kırlangıç lar:
Kaç kez yağmurunu üzerime yağdırdı.
Efkarlı bulutlar:

Şimdi sana gel desem:
Seni özledim dön desem cevap vermezsin :
Bir ara sor desem, dudak bükersin:
Özledim seni çok özledim desem:
Güler geçersin:
Ne dersem diyeyim.
Yine de dokunamam kalbine:
Sen yine de umursamazca.
Ben dersin, sadece ben :

Bencilsin, zalimsin:
Sevmeyi, sevilmeyi, bilmezsin sen :
Sensiz bir sonbaharda:
Üşüten bir yalnızlık kaldı, avuç iclerimde:
Seni sakladım, gözbebeklerimin içine:
Nere gitsem nere baksam sen varsın :
Bu lânet olası, ölümcül hasta yüreğimde:
Seninle aynı gökyüzüne bakmak.
Yetmiyor artık bana:
Hasret kaldım ellerinin sıcaklığına:
Hasret kaldım sana:

Gün bitdi karanlık sardı dört yanı:
Dışarıdan gelen sesler .
Git gide etkinliğini kaybediyor:
Yalnızlığın kolları sardı yine dört yanı:
Uyumak istiyorum:
Düşünmemek için yaşananları:
Gözlerim asi söz dinlemiyor ylne :
Kuş tüyü yataklar giken olmuş tenime::
Seninle aynı şarkıyı dinleme yetmiyor artık bana:
Hasret kaldım varlığına:

Hani bazı acılar vardır:
Sözle değil gözle anlatılır:
Acılar vardır, satır aralarına saklanır:
Ve sadece kalbine dokunan.
Neler yaşadığını anlatır:
Ben senin kalbine her dokunduğumda:
Duygularım, buzdağına,
Çarparak parçalandı:
Soğuk bakışların lime lime etdi yüreğimi:
Yine sonbahar, yine sensizlik, yine yalnızlık:
Karşıladı beni :