Yetmiş yaştan sonrası, hayatın son demleri
Ondan feyiz almalı, görgülü erdemleri
Yakınları sormalı, var mıdır istekleri
Ansızın göç edince, kalmasın keşkeleri…
Felç olmadan koşmalı, her açıdan desteğe
Hâli yoksa yardımla, yatırmalı döşeğe
Yalnız bir adet varsa, o binmeli eşeğe
Ona yardım dururken, ne lüzum var kösteğe…
Merhametsiz olanlar, kazık atar yaşlıya
Elinden gelse her gün, onu sık sık taşlıya
Sıcak suya atarak, ölsün diye haşlıya
Sonra öldü diyerek, atmak ister halıya…
Oysa onu sarmalı, sarmalayıp sevmeli
O güldükçe onunla, lıkır lıkır gülmeli
Neresi ağrıyorsa, onu iyi etmeli
O da tüm varlığını, sevenine vermeli…
Çevresinde görmezse, beklediği ilgiyi
Arayıp bulmak ister, özlediği sevgiyi
Ansızın kaçıp gider, hiç aldırmaz tepkiyi
Ve hisseder kimdir o, onun için en iyi…
Hayat kederle değil, hep severek bitmeli…
15.6.2015
Erol GüngörKayıt Tarihi : 19.7.2016 12:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
