Yetmiş Yaş Şiiri Şiiri - Ömer Çaha

Yetmiş Yaş Şiiri

Cahit Sıtkı Tarancı’nın anısına

Yaş yetmiş, tende yaz, serde esen bahar;
Bıraksan bir ömür, bir asır daha gider.
Ey pusuya yatmış sonumu bekleyen kader!
Ne bu acele, bu telaş, hızlanacak ne var?

Dışarıda buram buram hayat dolu bir yaz.
Kızıl renkler saçacak ellerimle diktiğim kiraz,
Dallar meyveye duracak izin verirsen biraz;
Ayaz olacak bağım, bostanım, gidersem ayaz.

Yaş yetmiş; duruyor serde yetmiş gün gibi.
Tenimde yolculuktan izler, ruhum diri mi diri.
Arzum ne bir cennet ne bir köşk ne bir huri;
Aşkına vuslat edeyim, istemem bundan gayri.

Ben ruhu derviş tavında dövülmüş ihtiyar;
Benden sana ne dost olur ne de yar!
İnanmazsan git hekimlerin hekimine sor,
Beni alıp götürecek ne var, neye yarar?

Doymadın mı aldığın bunca can, taze fidan?
Aşkın orta yerinde, ecesine tam doymadan.
İki koca Cahit, ya gül yürekli Orhan?
Bir asrı devirmeden hiç gider mi insan?

Ey sesine uyandığım kumral serçe, kanaryam!
Coşkun deniz, esmer toprak, mavi kedim!
Eşim, dostum sizleri bırakıp nereye giderim;
Bu kadar kısa, bu kadar genç, bu kadar erken?