Yetmez Gülüm. Şiiri - Duran Eryay

Her gece siyahın koynundayım, üzsende beni, Lahzam küçüldü, feryat yok, figandır bu özüme Kürek mahkümlarını çözüp bıraksam da denizine, Yelkene nefesim yetmiyor, fırtına ol sen gücüme. Seyyar bohçacıyım, alemin gezginlerinde gezerim, Sözleşmiş satırları kevser aşkınla biler sana gelirim Hesap sorulursa sratın başında hepsi bende derim, Çöller sensiz olmuyor susuz, yağmur ol bana derim. Dağılsa da bahcemde ki buseleşmiş gönül yüzüm, Yanlızlık sevdam, sonbahar da olsan da son gülüm, Dikenli dil arasında demlenir, ateş sanki şu ömrüm, Başka aşk da Sabah yıldızı doğmuyor Güneş gücüm. Yalvarmam, tek fark sensin Yürek kapımda açık olan, Hiç kimsenin göremediği sevgiyi gördüm gönül karam, Volkanlara çicek açtırıp dağlar da kırmızı kuşak ağlatan, Pınarların zem zem olsa da sana gücüm yetmez gülüm. Duraner YAY 21 / Şubat / 2012