öykünün adı,
‘yaşananın yetmeyişi’ sanki.
hep bir şeyler olacak
veya ‘olmalı! ’ kıvranışları.
hep ‘sonra’ya koşan adımlar,
telaşlar, hep beklentilere dair.
oysa ‘şimdi’ yaşanıyor yaşam
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
