Yetmeyen Sevgiler Şiiri - Ahmed Akif

Son çırpınışlar bunlar
son feryatlarım
ardından döktüğüm
son gözyaşlarım
Yetmeyen bir sevgiden arda ne kaldı
içinde bahar kokan bir yuvam vardı
İnci inci gülüşlerinde güneşi seyrederdim
bundan ala nur var mı diye söylerdim
Gözlerim gözlerinde yolunu kaybederken
gözlerini görmemekse en büyük kederdi
Bulutlar salkım saçak dökülürken
semadan nur yüzüne
yağmur rahmetti her yağışında
yanaklarında damla damla
inciler dökülürdü sonbaharlarda yanağından
bir inci de ben olaydım dökülen ayağından
Havada dolunay vardı
ve temmuzun otuzuydu
hayatımın manası aşımınsa tuzu
yetmeyen bir sevgiden arda ne kaldı
yüzünde güller açan
bir zamanlar tertemiz bir yar vardı.
Tebessümünde rüzgarlar başakları üflerken
savrulurdu başaklar omuzları sürterdi
güneş bir yandan yakar bir yandan kavururdu
yüreğin yüreğime ateşler savururdu
Hani derler ya hayatın anlamıydı
kelimenin tam manasıyla öyleydi
ve değildi bir sevda macerası
yürekte kapanmaz bu sevdanın yarası
iki vakit arası bir külhanbeyi narası
çağırırdı her daim gün sabaha varmadan
yelkovanlar akrebin yüreğine vurmadan
bağırır bağrışırdı
söylenir söyleşirdi
dertlenir dertleşirdi
ne olmuştu o yare,bu gidiş te nedendi
bu terk ediş ölüme gider bir nedendi
yetmeyen bir sevgiden arda ne kaldı
bir zamanlar beklenen bir yar vardı...