Yetmeliyim Şiiri - Serap Özkan

bundan sonra yoksun hiç bir satırımda,arama...
bundan sonra bendeki hiç bir özlemi kendine yakıştırma,

olur ya, aynı mekanda farklı iki insan olur karşılaşırız,
bilirsin zayıftır hafızam kendini hatırlatmayada çalışma.

yaşadık bitirdik.insanlar bile unutuluyor öldüğünde,
zaman şüphesiz unutturacak senide.sana dair herşeyide...

bitsede herşey, anıların izi kalır derler,
olsun isim vermeye gerek yok izlere,
nasılsa bu dünyadan izlerde siliniyor, bizlerde...

yeni umutlar lazım sadece bana,belki yeni bir sevda,
göz rengi aynı olsada başka bakmalı bahara..

yeni bir gün mesela,sensiz başlayan ve sensiz yaşanan,
yeni bir gün lazım bana....

ben, evet ben diyecegim artık, çünkü yoksun sen.
ben diyorum, ben erken kalkmalıyım mesela,
unuttugum birşeyi güneşin doğuşunu görmeliyim,
yastığım özlemeli beni,
yastığımdan çok sevmeliyim kendimi,
ve bilmeliyim yaşadıgım kadar değerimi...

babamı düşünmeliyim kimi zaman,
her sabah köpüklü kahvesini içer öyle giderdi işine babam,
yine en son onunla içmiştim sabah kahvemi,
evet en son onunla içmiştim unutmuşum,
unutmak ne kadar kolay işmiş hatırladım şimdi...

üniversitedeki gibi düzenli aramalıyım annemi,
şaşırır belki,evet şaşırtmalım ondanda önce kendimi...

bu aynana küskün hallerim nerden kaldı bana.
sıyırmalıyım üzerimden,görmekten hoşlanmadıgım bu halleri..
ve yeni birşeyler olmalı, mesela güneş batarkende aydınlık kalmalı dünyam.. geceleri beni uykulardan uyandıran ıslık sesini bulmalıyım yeniden,
ve o çoşkulu ıslığa her uyandığımda yaşam ürkütmemeli beni, korkmamalıyım kendimle kalmaktan.
kendim yetmeliyim bana,
hatta artmalıyım azıcıkta olsa sevdaya..........