Yetmedimi Yalanların Şiiri - Azrail Kartal

Yetmedi mi Yalanların?

Yetmedi mi söylediklerin,
Dudaklarından düşen her kelime,
Bir umut gibi doğup
Bir mızrak gibi mi saplandı kalbime.

Gözlerime bakarken,
Ne çok inandım sana,
Bir gülüşünle dağları aşardım,
Oysa sen… en derin uçurumum oldun bana.

Bir masal sandım seni,
İçinde iyilik, içinde sevda,
Ama öğrendim zamanla,
Masallar da yalan olabiliyormuş aslında.

Bir heves miydim sadece?
Geçici bir durak mıydım yüreğinde?
Neden söyledin o yalanları,
Gerçekmiş gibi ellerimde?

Hatırlıyor musun o geceyi?
Yıldızlar şahitti sözlerine,
“Hiç gitmem” demiştin hani,
Şimdi yalnızlık fısıldıyor kulaklarıma.

Bir hayaldi belki,
Ama ben gerçek sandım seni.
İnandım, güvendim,
Ve en çok… sevdim.

Ama sen,
Kelimeleri öylesine seçmişsin ki,
Birer bıçak olmuşlar,
Her biri ruhuma çizik çizik işlemiş.

Artık aynalara bakamıyorum,
Yansıyan ben değilim çünkü.
Seninle birlikte
Ben de eksildim biraz, kendimden.

Yetmedi mi yalanların?
Daha ne kadar çalacaksın içimdeki inancı?
Her gözyaşım bir isyan artık,
Kalbim, adını her andığında biraz daha yabancı.

Ben senden bir ömür bekledim,
Sen benden sadece bir mevsim çaldın.
Ve şimdi, sonbaharımda üşürken
Sen hâlâ baharımı anlatıyorsun başkalarına.

Ama biliyor musun?
Bir gün gelir, susar tüm yalanlar,
Ve ben…
Küllerimden yeniden doğarım,
Senin hiç tanıyamadığın kadar güçlü,
Senin hiç anlayamayacağın kadar gerçek olurum.

Söz : Azrail