Yetiyormuş meğer Şiiri - Yaşar Kopuz

YETİYORMUŞ MEĞER

Hani yaşanmazdı demiştin dünya,
Yıkılmış,çökmüş,
Bitmişti sence her şey.
Bir an bitti derken,
Tam her şeye son verecekken,
Değermiydi son demeye.

Sonra ilk nefes,
Gözlerini ilk açış,
İlk içilen su,
İlk gülüş,
Bitmiş olan yorgunluklar.

Hayat ne kadarda güzelmiş,
Onlarsız da oluyormuş.
Çok şeylere gerek yokmuş,
Sevmek yetiyormuş,
Yetermiş meğer sevmek.

Hele yaşamak,
Hele az şeylerle mutlu olmak,
Sevecek çok şeylerin olduğunu anlamak.
Nefes almak,
Sessizlik,
Geceyi dinlemek,
Sabah,
Gülen yüzler,
Gülemeyenlerle üzülmek.
Güneş,
Fırtına,
Masmavi gök,
Pamuksu bulutlar,
Akşamı beklemek,
Ve kavuşmak akşama.

Masmavi gökyüzü altında,
Yemyeşil doğayla birlikte,
Şırıl şırıl dere kenarında,
Tekrar,ama tekrar tutmak,
Sevgilinin elinden.
Yaşar KOPUZ…02.03.2007..İst.