Yetişemiyorum... Şiiri - Aynur Meydan

Yetişemiyorum hayata,
Günler su gibi akıp giderken,
Ne yapabildiklerimden,ne de
Aklımda kalan yapamadıklarımdan memnunum

Yaşımı sorsalar bilindik kadın içgüdüsü ile,
belki bir kaç yaş küçük söylerim.
Ama yetmez nasıl geçti günler,yıllar,
Fotoğraflara bakınca anlıyor insan,
Hem ardındakileri hem de önündeki bilinmezi.
Gerçek olan şu ki yetişemedim.

Ne aileme,
Ne de çocuklarıma yetebildim.
İsteklerine,beklediklerine,
Beraber geçireceğimiz zamana,
Yetişebildim.
Bir taraf hep eksik kaldı ,
İş koşturması içinde patrona da yetişemedim.
Ne istendiyse hatta ne istenmediyse verdiğim halde
Yetişemedim.
Kimseyi memnun edemedim kısacık ömrümde.
Evet dediysem o an için sevindiler de geçti hemencecik hükmü,
Yeni istekler gelince akla.
Hayatımı adadım da onlara,
Kardeşlerime yetişemedim.

Kimseyi güldürmek mümkün değil demek ki,
O vakit uğraşmamalı bunun için,
Yapabileceğinin gene en iyisini yapmalı,
Ne hayata,ne güne,ne ana,
Ne de kimseye
Yetişmeye çalışmamalı.

İçinden geldiğince,içinden geleni sunmalı,
Onların ihtiyacı değil,
KENDİNİN VEREBİLECEĞİ KADARINI,
Vermeli yaşam boyunca tüm çevrendekilere.
Beklentinin sonu olmadığı gibi,
Mutsuzluğunda karşılığı yok.
O zaman mutluluk,alınanın ölçüsünde değil
Verilenin ne hazda ve ne gönülden verildiğinde saklı ,
Elbette paylaşmalı elde avuçta ne varsa ama kadir kıymet bilenle.
Bir kere sevgi ile gülümseyene sunmalı sevdayı,
Elini tuttuğunda sımsıkı kavrayana,
Çıkarları yokken de nasıl olduğunu merak edene sarılmalı.
Geç de olsa öğrendim ya ömür kısa.
Hangi çıkmaz sokakta biteceği belli olmayan bu yolculukta,
Önce kendini memnun etmeli insan,
Herkesten çok kendini sevmeli,
Herkesten çok kendine sarılıp,kendine güvenmeli.
Kimselere yetişmek değil önemli olan,
Kendine yetişene ömrünü adamalı.
Evet sevgi layık olanda kalmalı.

06/03/2011