Yetişemediklerimizin Mazisiyim Işıkzen

Yetişemediklerimizin mazisiyim.Her şeyim orada saklı.Yetişemediklerimi hayalin altın sayfalarında okudum.
-Sana yetişmek içinmiş meğer kaderimde saklı kalan her şey.
Acemi bir aşık çarpmasıydı kalbimin. Kalbimde kemik yok; ama en çok o kırılıyor sen karşılıksız ilgilerini salınca.
-Kilitli kalakalışlarımda ağlaşıl özlemlerim birikmiş.Bir damla ile ömrümü ıslattın.Şimdi kim gülse senin ağlayışını tümlüyor tezatlar.
Ses geçirmeyen ruhumun derinliklerinde atomların bağırır.Patlamaz; ama parçalarcasına bir ses var içimde. Perişanlığımı yaşatıyor veballer.
Boşlukta hoşluğuna çarpan algıların şifrelerinde açılıyor umudum.Bir umut ile bir kerene dileniyorum.
Yüreğime “düş”tü bir gün…
-Duymadın, görmedin, hissetmedin, beklemedin, öylece uzak kaldın.
Oysa ruhum yorgunluk mazisinde, gönlüm bıkkınlık bitişlerinde,
hayatım çetrefilliğin fiillerinde, sevdam imkansızlığın sızılarında, sözlerim sözsüz romanlarında, gelişin sonsuz bir ışıltının ucunda.
Öyle görüyor, öyle biliyor, öyle anlamamış gibi yapıyor,tanık olmak istiyorum yaşanacaklara.Hayatın öyküsündeyim daha.Vedanın kozasından çıkalı çok oldu.Henüz yaşanmamış kaderin romanı var.
Kurgu belli, baş karakter belli hatta; baş edemediğim aşk karakteri belliydi.

Katlanışın katlarını atarda senli sevdam.Anlayışın anlamlarını okurdu yüreğimin gözleri. Manaların içrelerini anlatırdı sana anlatamadıklarım.
-Görmezden gelmenin gelinliğini giyerdi yaşanırlık.Nadide bir çiçek olarak açılmıştın bahtımın saksısında.Damlaların sular, susuz kalmış sensizliğim beslerdi her şeyi.

Üzülmemiş gibi görünmenin zahiriyiydim sevda ambarında. Senden huzurlarla doluydum.Yaşıyor olman bana geliyorla özdeş bir cümleye sığışmıştı.
-Katip yazamazdı arzu halimi. Halimin marazlarında kullanılamazdı aruz kalıpları.
-Mef ulü./ Mefailü gibi değildi affettiklerim, mahvettiklerim.
Her şey alışmakla alışamamak arasında sevi akışlardaydı.
-Sevmiştim; ama büyün büyük aşklardan da farklı sevmiştim.Bitmezliğin bu yüzden.Sana yetişemediklerim var.
-Sabreden dervişiyim muradına ermişin sabır atasıyım. Bu yüzden sonsuzluğunda ermiş dünyalarım var. Bu yüzden katlanışım yorgun değil.Bezgin Bekir’in bezilmiş, yüreği dizilmiş yarınlarda susturucu algılar ekliyorum.

Ve hayat o kadar güzelliğini toplarken yüreğimde “şaşırmak” tezatlı aynalarımda kırar gerçeğimi.
-Kırılmışlığım biraz yorgun, yetişemediklerim bir küskün, sarılmadığın sol yanım çok ama çok üşüyor o kadar.
Sessize almıştım seslenmelerimi; ama yüreğimin titreşimleri uyandırırdı tüm dünyamı.
Bağırsam da duyacak aşk kulağın yoktu.Can kırıkların sağır,dilsiz, bensiz bırakmıştı.
Bir boşluk kasvetiydi sanki.Yanı başında hoşluğumun en güzel mevsimi; ama sen nemli gözlerinle kara kışlara kaçıyordun.
Gözlerinde aşkı istiflerdim.Şimdi onları saklıyorsun. Hatıraların gözü açık, yaşadıklarımız derya olup sürüklüyor beni aşkın okyanusuna.
Huyumu geçen boylu boyun yok. Yetişemedim sana dairlere. Çok uzundu.
Yaryüzümdün.Göğüne değiyordu anlatamadıklarım, yetişemediklerim, dilsiz kalan her şey.

-Yetişmeme izin vermeyen kaderin yazarıyım.Asi olmak yok.Rabbim her sabre bir son ekler biliyorum.
-Sen gelirdin aslında içime; ama ben giderdim kendimden.Bir türlü içimin en istendik yerinde karşılaşamadık. Yetişmek için her şeyimi verirken ruhun derinliğinde yorulmuş mazilerim geleceğimin hızına yetişemezdi.

-Oysa sen bir gelecektin.
Bu kadar büyük geleceği olan sevdanın eleğinden geçtim. Arınış sularında yıkandım. Ab-ı hayatın sulak ruhunda kendime geldim.
-Saklı kalmışları sana taşıdım. Huyumun boyunu aştı veballer. Sonra o koca dünya küçüldü, bütün dünyamı sana yükledi hayat.