Yetişemediklerimize Ve...

Acemi bir kapı çarpmasıydı sesim,
Kapı aralığında sıkıştı
Ardından kilitli kaldığım şu yer
Ses geçirmezdi
Boşlukta duvarlara çarpan sesim,
Üzerime düştü
Sen yine duymadın
Kapı aralığından da,
Anahtar deliğinden de,
Ezilip, büzülen, sana seslenen sesimi

Sessizdim artık,
Seslenmelerim kendi duyacağım fısıltıda
Bağırsam da, ses geçirmiyordu oda
Ve boşluk boğuyordu sesimi

I

Gözlerim:
En çok onları saklardım
Sen bakarken etraftaki her şeyden
Gözlerin gözlerimde tutuklu kalsın isterdim,
Sonra tutunurdum hatıralara
Gölgemiz kadar gerçek karanlık
Hatıralarımız aydınlık

Boyum:
Yetişemedim sana hiç
Ne adımlarım yetişti sana koşarken
Ne ayaklarım izin verdi yetişmeme
Sanki her şey karşıydı bize
Güneşle ay gibiydik
Sen gelirdin,
Ben giderdim

Boyum yetmedi sana
Parmak uçlarıma basarak uzanmalarım da
Yetmedi, sadece acıttı ayaklarımı.
Ama boyumdan büyük sevdim seni
Huyuna bakmadan
Boynunun ardında saklıydı yaşam
Tüm dünyam sendin
Boynumun altında kaldı sevdam

II

Bir türkü tutturdum her gün, dilimde tespih
Yokluğunun her türlüsü
Ve yetişememek sana
Ardımda kalan hayat
Sensizliklerim arttı,
Ömrüm kısalırken
Ben sana yetemediklerimle yetindim.

Saçma sapan bir trendi hayat dedikleri
Olur olmaz zamanlarda olur olmaz yolcularla karşılaşıyorduk
Her durakta nefes almaya çalışırken son durağa geliyorduk
İniyorduk trenden
Yaşamak son buluyordu artık
Kilitli kafes ömür dediğimiz
Sınırlı nefes almalarımız.

III

Bir de trenden düşmek var
Bazen atlamak var
İstemediğimiz yolculuklar
Gitmek zorunda kaldığımız yerler
Hayat treninde
En acıklısı
Geç kalmaktır,
Yetişememek yaşamaya
Çeyrek kala kaçırmak sevdiğimizi
Bir önceki trenle uğurlamak
Vedalaşamadan.

Tren uzaklaşıyor,
Biz ardından bakıyoruz
Yetişemediklerimize ve yetemediklerimize
Ömür boyu yalnızlık
Bekliyor artık bizi
Her durakta

Ve soğuk.

(Yirmi Bir Eylül İki Bin On İki 15 00)