Yetişeceğim sana Şiiri - İzzet Bilici

Yitirdiğin yerde döktün kendini
Yitirdiğin yerde hançerledin sırtını
Nasırlı ellerde hissettin yaşamın sıcağını
Taşlar öğretti sana tökezlemeyi
Sen kaval küreğini bir dolunayda kırdın
Sesin ıslak, iniltili,
Diz boyu tarla suyu
Yeşil yonca sarı saman
Bol öfkeli, öksürüklü ve de tükürüklü
Damlayan toprak evi yamamadın
Unuttun mu?
Üç kahır çektin o kaçak mevsimde
Sırtına yağan halden anlamaz karlar...
Bu yuzdendir ellerin hep üşür
Bu yüzden korkunç donmuş suratındaki gençliğin cesedi
Yaşamamış, anlamamış
Erken yitmiş bir şaşkınlığın ifadesi.

Bırak artık bir yerlerde olmayı
Hasretin ayakları yol tepiyor içinde
Kendi haritana epey sıradağ dizmişsin
Herkesin gideceği bir yeri
Bir pusulası var ayrılmaya karar verenlerin
Gör bak
Ne ipek ne de baharat geçmiyor senden
Artık eskisi gibi bakamıyorsun yüreğine
Bilirim, camını kırıp kaçmışlar kaç kere
Kaç kere harabe yerlerini kendi haline bırakmışlar
Aynı yerde
Sen yine de güzelsin yine de elzem
Göğe küsmüş, yüzünü dağa taşa dönmüş bir ters lalesin

Üşüyen bir kalpsin kendi bedeninde
Yarın kim anlatabilir kıymetli kehribar yalnızlığını
Kim toplayabilir dağılmış bin parçanı bu yükseltilerde
Öyle ki parça pinçik kovulmuşsun
Teker teker sevdiklerin taşlanmış bir recm meydanında
Alıp ateş ile sınamış seni demir ustası
Bir panzeri alıkoymaya gönderilmişsin
Bir panzerin ipine dolanmış bahtsız bir yazgıya ağlamışsın çok sonra.

Soğuktur gün, günün tüm sakinleri
Bir canlıyı yeteri kadar üşütür bu kentler
Bir veba salgını gibi bir virüs gibi
Bedenine hucum eder yalnızlık
Beni anladığını sanıyorum sürekli
Sürekli bir yöne bakmıştır ibadet çünkü
Seni tanısalardı diye düşünüyorum hep
Merhametini kazırdı Romalılar
Sana gelen yollar yapılırdı
Dengbêjler sevdanı anlatırdı durmadan
Belki de Nepal'de
Belki de başka bir hayalin emriyle,
Sırtlamaya gidiyorsun çaputlu tapınakları
Yürumeye ve yaşatmaya devam et
Yetişecegim sana bir yaz günü
Beraber kulak kesilip rüzgara yine
Yemek yiyip,
Bir şelalenin uçurumunda bütün yorgunluğumuzu aşağı atacağız.