Yetiş Yâr Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Yuvamı kurmuştum gönül mahsenimde
Ne acılara sünger çektim senelerce
Şakağımdan çekip vursam, kanım akmazdı belkide.
Pişmanlıklarımdan tomar tomar desteler kurdum
Al kan dedikleri kaderim olsa gerek,
Ağlarken nasıl kahkahalar savurdum.
Dört elle sarıldım dost dediklerime
Yâr bile bana yıllarda düşman olmuş.
Sevda uğruna Yarap ne seneler bana mezar olmuş.
Esirdi ruhum bedenimin içinde müebbet yatan
Tutsaktı duygularım yârin kapısında kalan
Ben bana yabancıyken;
Yâr bile ele sevda ateşi kurmuş.
Gergef gibi işledim gençliğimi hayallerime
Mezar taşları şimdilerde teselli yaralı yüreğime
Üç beş dost var kapımda nöbet tutan
Yetiş yâr yetiş, hadi gel kaybolan düşlerim
Ne vuslatı görür gözüm, ne de ümit dilerim
Zalim çokken etrafımı çevreleyen
Yetiş yâr yetiş, ecel kapıda, ben seni severim.