Ey karanlık!
Sessizlikle arkadaş olmuş ürkütüyordun.
Sen her geldiğinde anılarımı tazeler onlarla korkuturdun.
Beklerken sabahı mâhın aydınlığında,
Uykuyla savaşır kazanırdın hep.
Hayallerimse seni ürkütürdü ağladığımda.
Ay bile yalnızken yıldızsız gecede
Güneş bile aydınlatmazdı neticede
Yerimden kaldıran asıl öz hecede
Korkmuyorum karanlık, elimde silahım var.
İsmi secde.
Kayıt Tarihi : 2.6.2014 18:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!