Yetiş Ali Şiiri - Abbas Paksoy

Allah'ın aslan’ı, Hazreti Ali,
Ali'ye kalkmış, Yezit'in el’i,
Fitne fırsat bulmuş, ötüyor dil’i.
Yetiş Ali yetiş, sünnet gidiyor.

Hasan-Hüseyin'in, kan’ları aktı.
Yolları şeytani değil, Hak'tı.
Zalim Yezit, masum can’ları yaktı.
Yetiş Ali yetiş, ümmet gidiyor.

Muaviye, halife’lik neyine.
Ortak oldun, şeytan ile ayin'e.
Yazık olsun, kır sakal’lı tüy'üne.
Yetiş Ali yetiş, Mümin gidiyor.

Yezit'in ordusu, Mekke'ye doldu.
Amir-İbni-as, sözcüleri oldu.
Anlaşma diyerek, hileyi buldu.
Yetiş Ali yetiş, Kâbe gidiyor.

Her şeyi konuştular, açık açık.
Kürsüye çıktı, hile etti kaçık.
İnsanlığa sürdü, kara bir balçık.
Yetiş Ali yetiş, İslam gidiyor.

Muaviye çevirdi, bu dolabı.
Ümmet kan’ı ile doldu, curuf kabı.
Süngü’ye takıldı, Hakkın kitabı.
Yetiş Ali yetiş, Kuran gidiyor.

Ortalık karıştı, hemen o anda.
Yemen çöl’leri, toz’da, duman’da,
Yezit'in asker’i, kaçtı aman da.
Yetiş Ali yetiş, iman gidiyor.

Yezit'in babası da, Muaviye.
Koca karı aldı, dünyalık diye.
Yezit'i, dünya’ya getirdi niye.
Yetiş Ali yetiş, cihan gidiyor.

İslam bölündü, üç’e, dörde, beş’e.
Hak dini’ni, benzettiler bir leş’e.
Paksoy'umda kalmadı, sevinç, neşe.
Yetiş Ali yetiş, barış gidiyor.