Yetiş! Şiiri - Mehmet Güven Menâbi

YETİŞ !..

Ey Sevgili…
Yetiş bize.
Yetiş ve tut elimizden.
Güneş ol da gel
Aydınlat gecemizi
Semâmızda parlayan
Bir yıldız ol.
Dolunay gibi doğ üstümüze
Doğduğun gibi
Seniyyetü'l-Vedâ'dan.
Kır paslı zincirleri
Ruhumuza takılan.
Vur şanlı kılıcınla
Kem talihimize.
Misk ü amber olsun dünyamız
Elindeki buhurdanınla
Çiçeklendir
Bağ ve bahçelerimizi
Yeşillendir
Çöllerimizi
Allah (c.c.) da biliyor ya..
Rahmetinin tek damlasına
Hasret gönüllerimiz.
Aklımıza fer, dizlerimize
Derman ol.
Kurban sana canlar, inan
Hiç kalmadı mecâlimiz..
Dirilt bizleri, tekrar
Şahlandır
Kıratını sür vadilerimize.
Ufka rehin oldu
Şu kan çanağı gözlerimiz
Tıpkı Asr-ı Saâdetteki gibi
Gül yüzünü
Çevir yüzümüze
Tebessüm buyur
Meş’alenle gir sinelerimize.
Mevcelendir
Gönül denizimizi..
Sefîne-i Nûh ol
Ne olur kurtar bizi.
Arındır..
Asırlık günahlardan
Duyur sesini.
Zaman ve mekânı aşan
Ölümsüz nefesini
Üfür içimize.
Bakma hatalarımıza
Ve de vefâsızlığımıza
Affet bizi
Senin için
Raûf ve Rahîm buyurdu
Yüce Mevlâ..
Yağdır rahmetini üzerimize.
İçir âb-ı kevserinden
Bağrı yanan herkese
Kıl şefâat
Âsi mücrim kullara
Lütfet, kerem et
Cümlemize
Meded-resân ol
Yetiş imdâdımıza!..

Mehmet GÜVEN
İstanbul – 1993