Yetimin Nirvanası Şiiri - Lokman Daştan

Hayatın şu konağında adım şimdi “sığınma”.
Yerim eski yerim değil, tavan arası oda...
Bıraktığın bu dünyada, sağım diye avunma,
Yokluğunun garibiyim, yetim kaldım ardında,
Hayat ise sensizliği, hep yüzüme vurmakta...

Başım yerden kalkmaz oldu, yukarda hayalin var.
Yerlerde buldum kendimi, taşta, tozda, toprakta...
Un ufak olup kalmışım, yüreğimde harmanlar...
Savurmakta her gün beni, seher yeli şafakta,
Hayat ise sensizliği, hep yüzüme vurmakta...

Gülmek uzaklarda kaldı, olursa bir tebessüm,
O da dudakta ağır yük, insan garip olunca.
Ahvalim her dem hüzün, hayat küskünü yüzüm...
Ömrümün son gurubunda, ruh yorgun bir karınca,
Hayat ise sensizliği, hep yüzüme vurmakta...

Dilim darılmış sözlere, sükût bana arkadaş,
Susmanın derinliğinde, her nefes ah tadında...
Gönlümde kıyamet kopar, ruhumda çılgın savaş,
Ben sustukça yokluğuna, isminin her yâdında.
Hayat ise sensizliği, hep yüzüme vurmakta...

Teslim oldum yazgılara, halim artık “nirvana”,
Derviş oldum dergâhına, arzulara elveda...
Dünya ister terse dönsün, isterse öbür yana,
Kaderimin cilvesiyle, ettim kendimi feda,
Ama hayat sensizliği, hep yüzüme vurmakta...