Yetimin arzuları Şiiri - Dağlar Özügüç

Yaşadıklarını unutmayı beceremeyen
Hatıralarına esir olup yalnız kalan
Bu alemde bir tek insanoğlu kalmış
Mevsimlerin gölgesinde yaşayanlar
Zorluklara karşı durmazmış
Tıpkı cennet gibi, cehennemini de
İnsan koynunda yaşatırmış
Denizler çok kıskanç olurlarmış
Bazen göğün grisine göz dikerlermiş
Zaman içinde o renkler göğerir
Bütün manzara soluk bir hal alırmış
Göçmen kuşlar da uğramazmış
Umutlarını yitirmiş solgun iklimlere

Ben göçmen kuşlar gibi,
Bir gönülden diğerine savrulan
Ne aşklar ne sevdalar gördüm
Bir kara sevda uğruna kaybolan
Nice hayatlara şahit oldum
Bu acımasız yaşam penceresinden
Uçurtmasını rüzgara kaptıran
Çocuğun hüsranı kadar derin
Yetimin arzuları kadar yoğun
Çığlıkları dinleyerek büyüdüm
Zor oldu ama hayatı böyle tanıdım
Nedense onunla hep kavgalıydım

Ben her gece sevdiklerini beklemenin
O sinsi telaşıyla erken tanıştım
Uyur gibi yapıp başımın okşanmasını
Beklediğim çok günlerim oldu
Bazen dayanamaz uykuya dalardım
Sabaha taşan umutlarımla uyanırdım
Yine o gecelerin birinin sabahında
Kaderin acımasız da olabildiğini öğrendim
O günden sonra boynum büküldü
Babam bu dünyadan gittiğinden beri
Hayatımda hiç birşey düzelmedi
Güzel günler bir daha geri gelmedi

Sonunda ben de büyüdüm
Çok şeyi olan adamlardan oldum
Ama çocukluğum da hiç olmadı