Yetimim dedi Şiiri - Musa Apuhan

YETİMİM DEDİ
TÜYLERİM DİKEN DİKEN

Ben yetimim dedi
Bakışları korkakça
Düğümlendi boğazım
Tüylerim diken diken

Suskunluğuyla kaybolmuştu gün ortasında
Feryadı yırtıyordu zifiri geceleri
Dikmişti gözlerini, yüreğime ağlıyorum dedi
Ben bu hali görünce tüylerim diken diken

Duyulmuyordu sesi
Tükenmişti nefesi
Ben yetimim demesi
Tüylerim diken diken

Küçücük omuzlara yıkılmış koca dağlar
Kimsesizim deyince dizde çözülür bağlar
Yetimler yüze güler, yalnız iken hep ağlar
Duydum sessiz figanı tüylerim diken diken.

Soramadım adını
Korktum yetim der diye
Okşayınca saçını
Tüylerim diken diken

Bak yine başım düştü yerlere
Anlatınca yetimliğimi acıyan gözlere
Anladığını sanıyorsun yetim halimden dedi.
Hıçkırıklara boğuldum, tüylerim diken diken

Kırık kalp taşıyorum
Özlemle yaşıyorum
Kalkmadan düşüyorum
Tüylerim diken diken

Seni saran bir kucak ararsın her kucakta
Ben titrerim soğukta sen terlersin sıcakta
Muhammed Mustafayla yetimler aynı safta
İmrendim bu haline tüylerim diken diken

Herkes tepeden bakar
Sokak evin olunca
Bu bakış yakar yıkar
Tüylerim diken diken

Bir ömür boyu yetimlik acısıyla
Yaşamak çok zor desem beni sen anlar mısın?
Yetimlerin payına dost düşüyor yaradan
Gördüm teslimiyeti tüylerim diken diken.

Musa APUHAN