Yetimhane Pencereleri Şiiri - Murat Gevrek

Kim bilir kaç çocuk durdu daha önce bu pencerede
Bulutlardan anne çizdi kendine
Uçurtması olan çocuklarındı çığlıklar
“Oğlum yemek hazır hadi gel, baban geldi”
Dedi bir anne
O gene sustu
Üşendi konuşmaya
Çünkü pencere çok buğuluydu
Bir kendi duyacaktı
Sustu gene
Bir kız geçti sokaktan
Bir derin iç çekti
Bir onu gördüm
Gözleri anlamsızdı
Ellerini pencerelere dayadı
Buz tuttu camlar nefesi soğuktu
Ne anne var hayatında ne de baba
Sevgiye muhtaç değil mi?
Daha on üç yaşında
Ah su yetimhane pencereleri
Kimsesiz yüreklerin azap yeri
Suskunluklar filtresiz
Açıkça yalnızlık
Açıkça özlem
Açlıksa umut
Dermansız beklenti
Gözler nemli tahta pervazlar çürümüş
Söyle çocuk yarının nerde
Her gören gözlerini çeviriyor
Sen görüyorsun ama onlar seni görmek istemiyor
Sıcak bir yuva
Gözündeki ifadeyi güldürecek bir ana
Hayat bu ya
Çok görmüş bunları sana…