Yetimdir Terazim Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Yetimdir kalbime koyulan terazim,
Vicdanımı, yüreğimi orada saklarım.
İnsanlığa lazım olduğunda paylaşırım.
Vicdan der, merhamet der hep,
İnsanlığı orada saklarım, beklerim.
Yıllar geçse de, saçıma aklar düşse de,
İnsanlık der, yaşarım.

Gecenin sessizliğinde tartarım bazen,
iyiliği, kötülüğü, bir kefede ben.
Hangisi ağır basar diye sorarım,
ama hep kalbim kazanır sonunda.

Bir çocuk ağlasa uzakta, duyarım,
çünkü vicdanım kulak gibidir insana.
Dünya kör olur bazen acıya,
ama ben bakarım, görürüm hâlâ.

Yorgun bir adam geçer yanımdan,
elleri nasır, gözleri mahcup.
Bilirim, o da bir parça adalet arar,
ama bulamaz kalabalığın arasında.

Zaman kirlenir, insan unutur,
ama vicdan pas tutmaz,
kalpte saklı bir aynadır o,
her bakan kendini görür orada.

Bir gülüş yeter bazen kurtuluş için,
bir el uzatmak dünyayı değiştirir.
Ama herkes kendi derdine gömülmüş,
ben yine de umut taşırım içimde.

Terazim eğrilmesin diye dua ederim,
her gün biraz daha susarım.
Çünkü konuşmak ucuzladı artık,
ama susmak hâlâ bir erdemdir.

Ve bir gün giderken arkamdan desinler:
“İyilikle tarttı bu dünya insanı.”
Benim terazim ağır basarsa,
bil ki vicdanımdan eksilmeden yaşadım.