-Yetim Yatağım- Şiiri - Elif Gülay

Ne tenin değdi tenime bir daha,
Ne de bakabildim gözlerine uzun uzun
o günden sonra.
Evinin ışıklarıyla bakıştım sen yerine,
Yollarım hep sana çıktı çıkmazlarda,
Bir dünya kurdum senden habersiz,
senin üzerine..
Herşey biraz kayıp,
Biraz da eksik sen yokken,
Aslından geçtim,
Yedek parçan bile yok elimde.
Yola kendimden çıkıyorum sana gelmek için,
Vardığım nokta yine kendim,
Bu kısır döngüde kayboluyorum,
Boğuluyorum bu kahreden sensizlikte.
Nefesimi kesen bir ağrı giriyor kalbime,
Yıldırım düşüyor beynime gözlerinden uzakta..
Bahar gelmeden güz yağmurları artırıyor kederlerimi,
Yapraklarım dökülüyor daha çiçek açmadan dallarım
Ve içimdeki çocuk can çekişiyor yokluğunda.

Sen geceleyin sıcak bir koyunda
sabah olmasın diye uyurken,
Benim yetim yatağımda,
Aynı geceyi nasıl sabaha bağlamak için çırpındığımı
bilmiyorsun.
Ve ne zaman O şarkıyı dinlesem,
İçimden ağlayarak eşlik ediyorum,
Ucu sana dokunuyor,
Duymuyor musun?