Yetim ve Öksüz Kalmak Şiiri - Abdullah Uşan

Uzun zaman kaçındım yazmaya,
Kırgınım Ekim sonuna, Eylül başına,
On ay on gün uzun gibi olsa da,
Çok kısa, hem yetim hem öksüz kalmaya.

Baba denilen koca çınar göçtü aniden,
Ana denilen melek kayboldu çok geçmeden,
Baba ocağı neymiş anladık, sönünce tamamen,
Yokluğunda hissettik kıymetini ta derinden.

Babam kendisi fakir, gönlü zengindi,
Yardımsever ve cömertti, iyi adamdı,
Yokluktan, borçtan hiç kurtulmadı,
Hep çabaladı usanmadan, hiç yıkılmadı.

Annem, insan suretinde bir melekti,
Kırmazdı kimseyi, çıkmazdı hiç sesi,
Huzur verirdi sakinliği, gülümsemesi,
Öyle sessizce ayrıldı, tıpkı yaşadığı gibi.

Elli yıldan fazla, iki bedende tek ruhtular,
İyi ve kötü günde aynı yastığa baş koydular,
Sadece on ay on gün ayrı kaldılar,
Şimdi birlikte, yan yana yatmaktalar.

Diyorsak keşke yanımızda olsaydılar,
Bedenleriyle olmasa da, ruhlarıyla varlar,
Yeter ki olalım hayırlı evlatlar,
Gönderelim ruhlarına dualar, Fatihalar.